Κι αυτό το ποίημα θα είμαστε εμείς;
Δεν το νομίζω.
Ύστερα από ώρες σιωπής
είμαι εγώ μόνο.
Μέρες σιωπής -
Δεν ξέρω σε τι αναφέρομαι.
Φέρομαι σαν φτωχή.
Ασφαλώς δύσκολα μπορεί να γελάει κανείς -
Με τι;
Και φοβάμαι.
Θέλω να φύγω από όλη αυτή τη γαλήνη για μπλε
πληγές - Χτες μπλε τουλίπες γέλαγαν στην
Ολλανδία αλλά τώρα κανείς - Και η σιωπή
μετά από τα γέλια παραγαλάζια.
Οχι. Δε θέλω να διαλυθώ.
Να σ’ ακολουθήσω στα τέλεια ποιήματα.
Σ’ αυτά ακριβώς που κόβονται τα δάχτυλα
στα κρύσταλλα. Εκεί όπου ανακαλύπτεις
τον ουρανό πίσω από μιαν ιστορία λήθης.
Όχι. Πρόσεξες τα κεριά;
Ήταν τόσο τεράστια στις άκρες της
καλοκαιρινής νύχτας. Εκείνης. Εκεί
στην κάθε άκρη ενός βαθυγάλαζου άδειου
υστερίας διαδεχόντουσαν η μια την άλλη.
Πρόσεξες τ’ άστρα; Πώς
έπεφταν
έπεφταν
έπεφταν.
Δε θέλω να διαλυθώ ξανά από ένα ωραίο
σου πρόσχημα - Σε όλο αυτό το διάστημα μιας δικής σου
πλήξης.
Σκοτείνιασε αγάπη.