Και τι χρώμα γύρω απο το θάνατο;
ώριμα μάτια πως μουχλιάσαν στις φρουτιέρες
δόντια σπασμένα νικημένα απ’ το σκορβούτο
εξήντα μέρες στις γαλέρες αλλοιωμένοι
στη Μαρτινίκα περπατήσαμε σανίδες
προς τέρψιν Ποσειδώνιου καρχαρία.

Πηχτό το φλέμμα ανοδικό στις αρητρίες
έλεγα “μη το εκθέτεις στην αγάπη, βάλ’ του βάμμα”
στη θρόμβωση παραδομένος το θυμήθηκα
μαχόμενος του φεγγαριού το στίλβος.
Μα κάπως άρουμε τη θύρα στο σκουλήκι
κι έπειτα γίνεται γιορτή με σηψαιμία.