Να δείς που εγώ θα έχω κατατεθεί
στο φθαρτό ως συννημένο
κι εσύ θα κοιτάς μια θάλασσα.
Θα πηγαινοέρχονται τα κύματα
αυτή η αφρώδης γομολάστιχα των αναμνήσεων,
γύρω τα βράχια θα μαζεύουν
αλάτι απο τα μάτια
κι εμείς θα έχουμε γίνει
της γης μεσημβρινοί που δεν αγγίζονται.
Μας πόλωσε η απόσταση,
η αντίσταση
η απαράμιλλη ματαιότητα
Να δεις που εγώ θα έχω εξοριστεί
στην υψιπέτεια
κι εσύ θα κοιτάς μια θάλασσα.