Του θανάτου το άχραντο χάδι
αν θα νιώσεις κι εσύ κάποιο βράδυ,
μη διστάσεις ν’ αγγίξεις το χέρι
που στα βάσανα τέλος θα φέρει.

Ένα ολόλευκο φως σε τυλίγει
και μια θέρμη τα σπλάχνα σου πνίγει,
ξαπλωμένος καθώς κείτεσαι εκεί
στου κορμιού τη ζεστή φυλακή.

Σ’ αγκαλιάζει με μάνας στοργή
είναι τώρα κοντά, δεν αργεί!
Η στιγμή που το πνεύμα θα φύγει
απ’ τη λίγη τη σάρκα που φθίνει.

Όσοι πήγαν και πίσω γυρίσαν
και τα μαύρα του άνθη μυρίσαν,
περπατούν εις τη γη ποιητές
ζωντανοί μα νεκροί εραστές.