1.
Από την τρεμάμενη μοναξιά
του πιο μακρινού αστέρα
που το κρύο σας δάκτυλο
σημαδεύει

σας βρίσκω

στη γενέτειρα του Βαραββά,
με το αβαρές του σκόρου
κάτω από πυρακτωμένο σώμα
που λικνίζεται
σε συρμάτινη αγχόνη
να συγκεντρώνετε
σε χολωμένα μάτια
τη λάμψη μιας αυτοπυρπόλησης

σας ακούω

να τρίζετε χαλασμένα δόντια
μασώντας άμωμη σάρκα,
διαπομπεύοντας
την παραβατικότητα
προσευχόμενοι γονυπετείς
σε τηλεοπτικά κρεματόρια

σας μυρίζω

βουτηγμένους στη φορμόλη
των ονείρων
να παζαρεύετε άνθη λεμονιάς,
με φλύκταινες γεμάτες
υγρά εφήμερα
γλείφοντας λεμφαδένες
ευπρέπειας

Σας λέγω

Καμία εφεύρεση του αιώνα
δε σας σώνει από τη διαφορική
εξίσωση της φθοράς
Όσο κι αν οι βάκιλοι
κονιορτοποιήθηκαν,
η αστοχία υλικού κυριεύει
τα δύσμορφά σας
αιμοπετάλια

Σας φτύνω

Τους Χειριστικούς προγόνους
των ακρωτηριασμένων ποιητών
και της απαγόρευσης της βαθειάς νόησης.
Μια σκουριασμένη καρμανιόλα
η επιβεβαίωση που γυρεύετε
στα συντρίμμια σας
κι εγώ γνωρίζω από παλιά
την κάθετη οξείδωση.

2.
κάποτε ο παράδεισος θα `ρθει
μέσα από αλληλουχία φωνηέντων
και θάλασσες αλμυρών μαλλιών
που θα μυρίζουν αγιόκλημα.
Θα είναι γερμένα τα πεύκα σα Νάρκισσοι
πάνω σε διάφανα νερά,
οι σκέψεις μας
ελεύθερα ωδικά πτηνά στ’ ακρόκλωνο.
Σύννεφα θα τροχοδρομούν σε ελληνικό ουρανό
[δώσε μου ένα καλοκαιρι να αλλάξω τον κόσμο]
εκεί κάτω από έναν ασκιανό ασφενδάμου,
ψηλά στη Νίδα, θα εισπνέουμε ανάρια ασημαντότητα.
Το δέρμα σου κρουστό Αυγουστιάτικο σταφύλι
θα ευθυγραμμίζει πλανήτες
και κάπου στο άχραντο σύμπαν ένα αστέρι
θ’ ανατινάζεται από αγάπη.

3.
Κι έφερε ο Ρεμπώ μια ξεχασμένη κόλαση,
στα κορμιά των δρόμων, στις γλάστρες των σπιτιών,
στα μαιευτήρια.
'Όλα τα κάλυψε η σχάση μιας πομφόλυγας
τα μυαλά, τα σκυλιά, τα παιδιά, τα λουλούδια,
[σκοτάδι, σκοτάδι, Σκοτάδι!]
Μας ξέσκισαν περιεχόμενα κτήνη,
στο στόμα είχαν τις σάρκες μας
αντέχαμε με ξυλοκαΐνη τα δαγκώματα
το αύριο ήταν σάπιο και μύριζε θάνατο.
Ηλί! Ηλί!
Κανείς στο μετανιωμό του δε φώναξε
το όνομα του προφήτη,
μόνο στριμωχτήκαμε σ’ ένα βαγόνι
στουμπωμένοι σε μια βελόνα,
χυθήκαμε σ’ ένα ποτήρι
τυλιγμένοι σε κάποιο χαρτί
πηγαίνοντας στο διάολο άκλαυτοι ήανέσπεροι.

4.
Τίποτα δεν ήταν όπως παλιά
κάτω από την αμετάκλητη στάχτη.
Αέρας δεν έσειε το αλαφρύ χορτάρι,
ήλιος δε ζέσταινε λευκοντυμένα κορίτσια στο παράστρατο.
Τις νύχτες το φεγγάρι πνιγότανε στο αίμα του.
Γύρω από τη φωτιά γονείς έλεγαν παραμύθια
για την άνοιξη και τον ανάπαιστο.
Νηστικά παιδιά άκουγαν με μάτια αόριστα, με χαμόγελα σκελετωμένα
ψύλλοι κυβερνούσαν τα κορμιά τους κάτω από έναν ίκτερο
[θλίψη, θλίψη, θλίψη!]
Πρόχειρα βαλμένη η πείνα στο τραπέζι
η μάνα άδεια από γάλα κι ο πατέρας τεντωμένος μέρες
Κι έξω τα δέντρα πενθούσαν μια ακατάσχετη φυλλοβόληση.

5.
Θέλω συντετριμμένος
να τελέσω όλα εκείνα τα εγκλήματα
που θα με κρατήσουν επέκεινα της αιωνιότητας
γνωρίζοντας την τελειότητα του "πι"
και πως το ξαπλωμένο οχτάρι δεν είναι μονάχα
μια ατελέσφορη προσμονή του Μεσσία που έρχεται μεθυσμένος
πάνω στο τυφλό του γαϊδουράκι.
Πάνω στο ξύλινό μου σταυροδρόμι
δείχνοντας τα σημεία του ορίζοντα αρτιμελής
να φωνάξω κι εγώ "Τετέλεσται",
ουρώντας το νιόφερτο του έαρος τριφύλλι.