Μιλούσε δύο γλώσσες ο μπαμπάς μου
έμεινε πρώτα αναλφάβητος στα τούρκικα
με το "σεφερπελίκι"
κι ύστερα, στην "οπισθοχώρηση" για Νέα Ιωνία
―όπου ξοδέψαμε και όλη τη ζωή μας―
έμεινε αγράμματος και στα ελληνικά.
Τώρα εκείνος κείται συνοστεί στους τενεκέδες
κι εγώ ευκαιρώ ― ο αγαθιάρης του θεού―
στο κατακάθι αυτής της ιστορίας
στις όχθες της μελαγχολίας μου εκεί
να διαπερνώ και να υποδύομαι τους άλλους

να ανεβαίνω απ’ τα θεμέλια στην υγρασία της
όπως το αίμα του σφαγμένου πετεινού
να τη διασκελίζω και να λούζομαι
μες απ’ τις σκονισμένες φτέρνες της
κι έκει, στους μαρμαρένιους αστραγάλους.