Απ’ το υγρό που στάζει η αγάπη μας
μπορεί ο πικραμένος να ποτιστεί.
Μία σταγόνα φτάνει, ίσα με δάκρυ
μες στο καζάνι της ημέρας.
Σκύβεις στον πάτο του διαλύματος
και να τα ιζήματα
είναι αυτά που δεν αξίζει
να τα κάνουμε ζητήματα.

Απ’ το διάλυμα αυτό πίνει κανείς, δροσίζεται
σηκώνει το κεφάλι
και στο παράθυρό του ατενίζει το θεό
να τον κοιτάει.

Τώρα το πράμα αυτό, αν θές
το αφήνεις να πικράνει απ’ τον καιρό
να το `βρει εχθρός περαστικός
να γονατίσει κι όπως πίνει
ή να του φύγει το καπέλλο πρός στιγμή
―μαύρη μια μέρα―
κι αυτός ν’ απλώσει τα ποδάρια του να τα συλλάβει
με τα νύχια στον αέρα
ή ―για τη δόξα της αγάπης μας― να πιει, να πιει, να πιει
να στραβοκαταπιεί ―θεέ μου, ήμαρτον―
και να του πάρει ο διάολος τον πατέρα.