Όταν ψωνίζω απ’ τα παλιά εμπορικά, νιώθω αθάνατος
σαν επισκέπτης στην παλιά μου τη ζωή μετά από χρόνιο
πεθαμό
όπως τον ξέρουμε όλοι να συμβαίνει, μ’ εκείνους στις
παραλογές
που μπαινοβγαίνουν στη ζωή με πατερίτσες και φτερά
αλατζαδένια
κίτρινοι κατακίτρινοι ―οι νεκρούλιακες― σαν το κερί
και μας κοψοχολιάζουν.

Εκεί σ’ αυτά τα μαγαζιά με τα υφάσματα στά ράφια
που οι φωνές μέσα στά χνούδια παγιδεύονται και δε γυρίζουν
―κι είναι παράλογος ο λόγος για έναν ακόμη θάνατο―
σε κείνα τα περάσματα λοιπόν, να και ξανά
που δικαιώνεται η μνήμη να
να τα κασμήρια, τα τουίντ, να οι φανέλλες, τα λινά
τα καμηλό, τα ντρίλινα, οι τσόχες, τα ρεγιόν
να τα μπροκάρ, να οι ταφτάδες, τα βελούδα τους
να με το εγγλέζικο κασμήρι στα χεράκια του ο μπαμπάς
να παζαρεύει να λοιπόν
να τα κοτλέ, να οι πασμάδες, οι αλπακάδες, τα σιφόν
και στον λαμπτήρων τη χλωμάδα επιτέλους
να νάτο να ψιθυριστά να φτερουγίζει
νάτο το μέλλον πού `χε τέτοιο παρελθόν.