Περιπλανιέμαι
ταγμένος στο κατόρθωμα
και στον έρωτα του ήρωα
ταξιδεύω της ποίησης μοναχικός
μ’ ένα μπαστούνι.
Πολλές οι πασχαλιές της δόξας
κι εγώ στη σκιά τους τραγουδώ
την απόσταση του ονείρου
έτσι όπως πας
με τους Κενταύρους
και μεθυσμένος τραβάς το τόξο της θάλασσας
διάγραμμα ηλιακό
με αναθρέφεις
με το δικό μου το τραγούδι.
Τέτοια είν’ η μοίρα μας
να με γεννάς, να σε γεννώ
πότ’ εσύ μπρος με την πράξη
πότ’ εγώ με προφητείες
κάτω απ’ τ’ άστρα, μοναδικοί
να φτιάχνουμε το παραμύθι.

Τροπικός, Μεγαλέξαντρε
φάνηκες μες στις εποχές
τυφλός της άνοιξης
με το ποτάμι οδηγό
στο Δέλτα ουρανού και γης
σου μέλλεται μια πόλη.
Να κι ο τσιγγάνος
με το πολύφυλο αίμα
τ’ αυτί κολλημένο στο χώμα
μετράει το βήμα σου.
Θεατής το φως
απολαμβάνει την τροχιά σου
ξανθέ
πόσο θα κρατήσει το καλοκαίρι
της τρέλας;
Γερνάν οι θεοί
τους χαϊδεύεις τα γόνατα
με τα δάχτυλα πλάθεις
τα λαρύγγια των πετεινών
τους μαθαίνεις το ξημέρωμα
βγαίνεις απ’ τη φωλιά του χρόνου
χλωρός
νίβεσαι στο φως
ξανθός
της σφήκας ή του έρωτα
μαγικός κύκλος
ζεστός
έρχεσαι στ’ όνειρό μου
με τα νεκρά χελιδόνια του χειμώνα
απόμακρος
άπειρες ροδοδάφνες σε πικρίζουν
ταξιδεύεις με την Αρκούδα
κι ο Μινώταυρος τεντώνει το λαιμό στ’ αηδόνι.
Όπως αγγίζω τη σφαίρα
στρέφονται ανατολικά τα λιμάνια
μελτέμια, ξάρτια
κι εσύ θαλασσινός
τυραννάς το νερό και τ’ αλάτι
τους παλιούς καταλύτες της Ιστορίας
σαν θα πέσει η Βασιλεία των Ουρανών
και σεμνή η αμοιβάδα θα ξαναρχίσει την τελετή