Κύμα ερώτων σε επιλήσμων πάθη
και χρόνομετρητής η πληγιασμένη σου ρομφαία
άδηλε τοκετέ
που αφαιμάξεις περιπετειών σταλίζουν
τη διάρκειά σου,
και γερασμένα λόγια
στη γρανιτένια πνοή σου
δάκρυα υπεροχής φέρουν.
Το άριστο κράτα αυτόχειρα ποιητή
σε πλημμύρες αβύσσων
και σε χασμώδεις επετειακούς θρήνους
λησμονημένης φαυλότητας.
Η ομορφιά συντροφεύει την εξάντληση του ηττημένου στρατιώτη
και η ελεγεία του πόνου σε δοξάζει
αχθοφόρε των άδολων αιώνων.

Ούτε θρήνος, ούτε λυγμός,
Μόνο ένας ήλιος στη διαπασών

Κ’ είχες το βλέμμα σου στραμμένο στ’ άπειρο.