Οι φωτιές ανάψανε εκείνο το βράδυ
απόμερα,
κι όχι σαν κάθε χρόνο μεσ’ της γιορτής το ξέσπασμα.
Χαμηλό πέταγμα των πουλιών
σα μήνυμα βροχής
μεσ'την καρδιά του καλοκαιριού.
Το σκισμένο κόκκινο φόρεμα
πάνω στα βράχια
σημάδι χωρισμού.
Κι η πόλη ανύσηχη κάτω απ το χώμα.
Θέαμα του χειμώνα μπροστά στα μάτια του θεατή,
κι έστρεψες το κεφάλι σου αλλού
όταν βγήκε στο φως το εξαίσιο σώμα.
Σαν τους χωρικούς που πουλήσαν τη ματιά τους
για λίγη άχρηστη συγχώρεση,
καλύπτωντας το ωραίο βλέμμα πίσω απ τα βάρβαρα χέρια.
Ζωές κρυμμένες που περπάτησαν σαν τους τυφλούς
πάνω στον άγονο τόπο.
Άσπρος ήταν ο κόσμος, μόνο και μόνο
για ν αφήσει να φανείς εσύ
στου πρωινού το φως.
Ο ευγενικός θάνατος, ο κατεστραμένος κήπος
κι η πικρή γεύση της στάχτης
μέσα στον κύκλο της φωτιάς.