Χτυπιέται ο αφρός στα πόδια σου
έτσι όπως κάθεσαι στο βρεγμένο βράχο
το καλοκαίρι
και φτάνει ο ήχος του σταγόνες μέσ το φως μακριά
κι ο αέρας τον φέρνει πίσω
Δροσουλίτη
δραπέτη από το μύθο του.
Ένα πρωί στο κάστρο
γυρνώντας ξανά κουρασμένος απ τις μάχες και το θυμό
την σχεδόν άφθαρτη εξουσία της μεσογειακής νύχτας
τον είδα
να κάθετε μόνος πάνω στις σκληρές πέτρες
στην ερημιά του υγρού πρωινού
χωρίς άλογο, χωρίς όνομα, χωρίς να ζητά τίποτα
ώσπου άρχισε να βρέχει
έτσι όπως βρέχει πάντα δίπλα στη θάλασσα
χωρίς λόγο, μόνο από ανάγκη!!!