Η υπόσχεση ανήκει μόνο σε αυτό
το ασταθές πλάσμα, τον άνθρωπο;
Η υπόσχεση είναι υπό-σχέση, γι’ αυτό
δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο φίλος που αυτό το βράδυ με εγκαταλείπει,
τρέχοντας, έχει δεχθεί την υπόσχεσή μου;
για προστασία, για φροντίδα...
Τρέχει μακριά από τρόμους, από Κύκλωπες,
κι εγώ
συνθλίβω τη λογική με λογική, γιατί ο φόβος
είναι λογικός και υπακούει στη λογική.
Πάει πέρασε κι αυτό γρήγορα νομίζω τώρα
ούτε ο φόβος δε σταματά τον ποταμό φτιαγμένο
από χρόνο, αφού το υποσχέθηκα.
Με πλησιάζει.
Επιστρέφουμε μαζί, αν κι αδύνατο, αλλά τουλάχιστον
το νομίζουμε.
Εκείνος δεν υπόσχεται τίποτα.
Εγώ είμαι ένας Κύκλωπας που υπόσχεται.
Αφύσικος, ανίσχυρος, με ένα μικρό οπτικό πεδίο
για λογική και για συναίσθημα.
Ίσως όμως αρκετό.