Είχα καιρό να `ρθω, ξερόχορτα στο μνήμα
Και μια στρώση αλάτι ξαπόσταινε στα μάρμαρα
Αστείο πράγμα, ενώ το ξέρω πως δεν είσαι εκεί
δεν γίνεται να μην περάσω.

Κάποτε κάπνιζα και σου έλεγα τα νέα,
τώρα έχω την αίσθηση πως όλα τα ξέρεις
και έτσι λίγο χαϊδεύω το σταυρό
όπως σου χάιδευα το κεφάλι πριν φύγεις,
σου μουρμουράω να μας προσέχεις και
απλώς κοιτάζω στο κενό που το βαφτίζω θάλασσα.

Νομίζω πως τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή
Αν ζούσες λίγο ακόμη
Ίσως να είχα μάθει από νωρίς να ισορροπώ κι όχι να καίγομαι
Σαν το φιτίλι.

Ίσως να είχες προλάβει να μου πεις για τα δικά σου,
Πώς έχασες τη μάνα σου νωρίς και για χρόνια έκαιγες κι εσύ
Το φιτίλι σου τις νύχτες

Μα όσα έγιναν έγιναν,
Εσύ πια σε άλλη διάσταση κι εγώ
Επιτέλους όρθια και με πληγές κλειστές
Είκοσι χρόνια φτάνουν για να κάνει κανείς ειρήνη
Με το θάνατο
των άλλων ή και το δικό του

Αυτή τη φορά έφυγα ξυπόλυτη κι ανάλαφρη
Ηλιοκαμένη μπαλαρίνα
Έτοιμη να χορέψει ξανά
Σε δρόμους σπαρμένους ξυράφια.