Mην πας σκιά μου, πίσω, στο παρελθόν
Είναι διακεκαυμένη ζωνη για τη μαύρη μας τη μνήμη
Εύθραυστος κι ατσάλινος σαν ήχος
Κάτι σε κέλτικο μύθο και εμβατήριο ρωμαίων στρατηγών

Μην αφήνεις καρδιά μου να χτυπάς πιο γρήγορα απʼ το χρόνο
Είναι αίμα που τάχτηκε να υπηρετεί μονάχα τη ζωή
Γάργαρος κι ολόφωτος σαν οίστρος
Κάτι σε σπαρτιάτικη ύβρη και παιάνα αθηναίων οπλιτών

Συμφορά

Μας ξαπόστειλαν σαν την Αργώ με σκισμένα τα ιστία
σε τούτη ʽ δω τη γη των ύμνων, τη δόξα των ανδρών
Την έκαμαν προαύλιο των θαυμάτων, προάγγελο νηστείας
Ατελέσφορο κλήρο των κάθε λογής τροϊκανών