Τριγυρνώ σαν τους βράχους τους λαξεμένους μ’ αλάτια
που καίνε τις ματιές μου.
Σαν χωριστεί στα δυο, η αλμύρα, θά `χω μέρος να σε δω.
Μού έδειξες την αχόρταγη τη Σκύλλα, μα να πλησιάσω
δεν το τόλμησα
και στα βαθιά απάνεμα, τα μακρυνά, ένα σκοπό τραγούδαγα,
μοναχά.
Σαν μην θέλει ο Θεός μου του κόσμου τούτου να μάθω
τα πολλά.
Μα εδώ, στων παιδιών σου την απορία, ούτε Θεό θέλω,
ούτε τα πολλά...