Είσαι κάτι πέρα από μένα.

Έρχεσαι από μακριά
περήφανος σαν άτι
πέρα απ’ τους λόφους με τα διοσμαρίνια,
ντυμένος με δαμασκηνά φλογάτα πέπλα δειλινού,
μουσκεμένος απ’ αγάπη ως το κόκαλο.

Έρχεσαι φορτωμένος μ’ αόρατους πίνακες
π’ αστράφτουν μύρια χρώματα
στα μάτια σου
- σα δυο κομμάτια από ζαφείρι -
που μόλις ξέπλυνε μια δάκρυνη βροχή.

Σαν από πάντα να με γύρευες
με συναντάς μετά από χρόνια.
Τρέμω.

Μ’ ένα σου βλέμμα μοναχά
- που ξεχειλίζει λόγια ανείπωτα -
της τέχνης σου το θάμβος ξεδιπλώνεις.

Κίτρινα ασφοδέλια σε μπλε βάζο

ένα ταγκό του δρόμου στη Γρανάδα

νούφαρα αχνογάλαζα σε λίμνη κύκνων

μια ινδουιστική θεότητα στο Νταίπούρ,

μια κατακόκκινη παλλόμενη καρδιά σε βωμό Μάγιας.

Αντέχω.

Δεν μπορώ πια να πάω αλλού
μόνο σε σένα έρχομαι.
Καταπάνω σου πέφτω
δίχως φρένο κανένα.

Στο κορμί σου προσκρούω τυφλά
σαν το βρέφος που τη μάνα γυρεύει.

Κάποτε ήμουν κούπα δίχω ράγισμα κανένα,
τώρα για κοίτα
γέμισα πληγές.