Τα χείλη μου
μια ματωμένη πληγή που καίει,
τα μάτια μου
βάλτοι ολοσκότεινοι
που αρνούνται το ταξίδι,
τα χέρια μου
κλαδιά σπασμένα
σε γη χαρακωμένη
από την ξηρασία.

Ρίζωσα σαν την καλαμιά
σε στερεμένη ακροποταμιά
που σκύβει να θρηνήσει,
προσμένοντας ριγεί
κάθε αυγή
το σκίρτημα του δρεπανιού
που θα την αφανίσει.