Τα αγάλματα των κοιμητηρίων
Δυο φορές πεθαμένοι

Με τα μαρμάρινα
Θλιμμένα τους πρόσωπα
Πάνω σε βάθρα

Ενδεδυμένοι τη φθορά

Με τσακισμένα τα περήφανα φτερά τους
Και μαυρισμένα δάφνινα στεφάνια

Σε ρητορική πόζα ή στάση προσευχής
Κραυγάζουν εγκατάλειψη

Κούκλες μαρμάρινες λευκές
Μορφές που δε μοιάζουν πια με κανένα

Φρόντισε γι’ αυτό ο χρόνος και η λήθη

Τους επισκέπτονται μονάχα περιστέρια
Κι αποδημητικά πουλιά
Φτιάχνουν μες στις παλάμες τους φωλιές

Κι αν ήταν οι νεκροί τους αλαφρές ψυχές
Τους κελαηδούν αηδόνια'

Τα αγάλματα των κοιμητηρίων
Μια ανίσχυρη αγέλη αθανάτων