Αυτά τα πουλιά
τα εγκλωβισμένα πουλιά
μάθανε πια καλά
τα τραγουδάκι της υπομονής.
Θέλεις και συνέχεια;
Αλλά τι να σου πούμε εμείς
που μόνο ένα μικρό φωτάκι
ανάψαμε στη νύχτα;
Τι να σου πούμε εμείς
και οι παράλογες ροές μας;
Κάθε μέρα σκοτώνουμε
κι από ένα δάκρυ
κι από μια ακρίβεια
δεν μπορεί θα’ ρθει η ώρα
που λαίμαργα θα φαγωθούν
όλα - έννοιες και λέξεις.

Κι αν ξεφύγει καμία
σαν τη μύγα που περπατάει
στο κάτασπρο ταβάνι
θα είμαστε πολύ μακριά
για ν’ ακούσουμε το χειροκρότημα.
Αυτά για μας,
τους μικρούς κόσμους
με τους ακαθόριστους ίσκιους

που επιμένουν να βουτούν
το ξεροκόμματό τους στην ψυχή.
Γι’ αυτό σου λέω,
μη δίνεις σημασία
ένα κορμί φορτωμένο
όπως - όπως επάνω μας
δεν είναι και τόσο δύσκολο
να το αμφισβητήσεις.