για τον equus asinus, τήν caretta caretta, και

τα άλλα σπάνια είδη που με συντρόφευσαν στο

ταξίδι ή που συνάντησα καθ’ οδόν

Θυμάσαι

τότε που πέρασε ο ήλιος στην Παρθένο

και τραβηχτήκαμε ενάντια στη βαρύτητα

σε τόπο λεπτόρρευστο

προσεκτικά μην πατήσουμε τα ριζώματα

της αψιθιάς πλάι στο βράχο

όπου ο Άγιος Φίλων βρήκε το ιερό σημείο

κι ο ουρανός πάρα πολύς

καθώς η θάλασσα τον ήλιο καταπίνει

και στην απόχρωση του πορφυρού

μαίες χελωνών που ήρθαν από μακριά

να κομίσουν την επιστήμη της φύσης

στη φύση της αναχώρησης που φωλιάζει

καθώς του οστράκου η σπείρα σε υγρό θαλασσί

ενστερνίζεται μια σάρκα ευάλωτου πράσινου

Κι όταν έπεσε η νύχτα μ’ έναν χείμαρρο βροχής

και χτύπησε ο κεραυνός

το ντέφι

την ώρα που η φλόγα του κεριού

χόρευε λεϊλαλίμ

Κι αποκρινόμενα

λικνίστηκαν τα σώματά μας

καθώς στρεφόταν του νησιού η γάστρα

ώσπου η μέρα πάστρεψε τους αγρούς

για τ’ άγρια γαϊδούρια με τα μεγάλα μάτια

συνεσταλμένα που τραγουδούν σ’ εμάς, τους συγγενείς τους

«Όλμάζ Όλμάζ να με πεθαίνεις πολεμάς»

Και με βαρύτητα γυρίζουμε για να ρωτήσουμε

ετούτος είν’ του γυρισμού ο δρόμος

προς μια Μεσαορία εύφορη αθέριστη;

Ο αέρας, τόσο πηκτός που τον κόβεις με μαχαίρι

και σπίτια που χαραμίζονται σαν τον καιρό τον ίδιο

ή σαν διαστημόπλοια πού έχασαν το έδαφος

αβέβαια αν σε τούτο τον τόπο

ο χρόνος τους είναι μακρύς ή είναι βραχύς

ήταν κάποτε αυτή η πεδιάδα

η παλιά θάλασσα

ανάμεσα σε δυο νησιά

ήταν κάποτε

το ενδιαίτημά μου

ώσπου σηκώθηκε ο ορίζοντας

για να διαβούμε

γι’ αυτό κι ακόμη αναρωτιέμαι

πώς να γράψω ποίηση πυκνή;

πώς να ψάλω έναν τόπο τόσο διάφανο;