για την παλιά πόλη

σε λυκόφωτος προσκύνημα

διασχίζω τα Ενετικά Τείχη

και ταξιδεύω ένδον

γυρεύοντας τη γλώσσα του μοιρολογιού

πνιγμένα αναφιλητά της γέρικης καρδιάς

συνθήματα στα παλιά τείχη

Τα όνειρά μας στους τάφους

τάφοι γεμίζουν τα όνειρά μας

μάτια τυφλά και λαίμαργα

γρίλιες που κρύβουν το φως απ’ τις λευκές αυλές

φαντάσματα μυστακοφόρων καβάλα σε ψάθινες καρέκλες

λασπωμένα ριζικά μέσα στα κατακάθια του καφέ

σκιές των γιαγιάδων μας

ανάμεσα στις λεμονιές της μνήμης

χέρια αρθριτικά ράβουν ακόμη το πάπλωμά μου βελονιά τη βελονιά

προφυλάσσουν το σώμα μου

πέτρινη μήτρα εικόνων που δακρύζουν

Βυζαντινοί άγιοι, που δε θυμάμαι τα ονόματα τους

μια ανάμνηση μόνο, ένα άρωμα θυμιάματος αρχαίου

μα και λυγμοί στις προσευχές αθέατου χότζα στο Βορρά

ή ζεστή θωριά των νέων κάτω απ’ τα παγωμένα κράνη

είναι ζωοδότρα δύναμη περίλυπης καρδιάς

λάβαρα κυματίζουν

με εξορίζουν απ’ τις κομμένες αρτηρίες

έτσι κινώ να βγω μέσα απ’ της πόλης τις πύλες

ενώ ονειρεύομαι ανατολή, βορρά

οπτασία κοινότητας

και θεία κοινωνία

με θάλασσα, εσπεριδοειδή και προβατίσιο γάλα

κι ελιά

στο ξημέρωμα μιας γης στη χάση της

εύθραυστο τρόπαιο