Μπαίνω στον κόσμο

απ’ το παλιό σου μέτωπο

κάτω απ’ το δέρμα σου

χαϊδεύω τελείες

αποσιωπώ

το κρυφό μου χώμα

κι έναν ίσκιο μωβ

που ξοδεύτηκε

σε ψίχουλα βιολέτας

Κάποτε κρεμόμαστε

απ’ την ίδια μοναξιά

καρφώναμε πισώπλατα μαχαίρια

στων αγαλμάτων τη σιωπή

καπνίζαμε μαύρες αλήθειες

κι όλα ήταν πιθανά

Κάποτε ένα καράβι

έστεκε ακίνητο

στο κέντρο της πλατείας

και γύρω του ομίχλη …