Πέτρινο γιοφύρι ενώνοντας τον εύφορο κάμπο της Κόνιτσας

Με το άγριο χιονισμένο Πάπιγκο της Δρακόλιμνης με τις

Πέτρες σου λειασμένες από τα πέταλα των φορτωμένων

Μουλαριών απ’ τ’ άρβυλα των συντρόφων του Ρόβα νερά

Αφρισμένα με πέστροφες να δείχνουν τις ασημένιες κοιλιές τους

Το ψίκι να γιομίζει το γιοφύρι -και στο μπαργιάκι κρεμασμένα

Μήλα και κυδώνια- να πάρει τη νύφη απ’ τα κορφοβούνια

Για τα καμποχώρια καθώς οι αρκούδες όρθιες με το χέρι

Στη σκαντάλη στο σύνορο του δρυμού μην τύχει και ραγίσει

Η τάξη του δάσους με τα πουλιά που κελαηδούνε και

Ζευγαρώνουν στις κορφές των βελανιδιών με τον άνεμο

Πάνω τους να φυλάει τον παράδεισο από τους ένστολους αλήτες

Του διαστήματος προς το μεσημέρι γύρισε το ψίκι με τα

Προικιά φορτωμένα στα μουλάρια -και τη νύφη με τα σεγκούνια

Καβάλα στη φοράδα στο πλάι- που χάναν το βήμα τους -καθώς

Ήταν μαθημένα να περπατάνε πλάι σε γκρεμούς- και τώρα

Διασχίζουν χωράφια μ’ αψηλές καλαμποκιές αλαφιασμένα ώσπου

Να βγουν στους όχτους ν’ αγναντέψουν τα βουνά στον ορίζοντα.