Έφτασα σ’ ένα τόπο με ραγισμένα λουλούδια
Με τρίλιες ασυνάρτητες
Και τον ασύρματο αποσυντονισμένο.

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους.

Ενδεχομένως να μη με κατανοούν κι εκείνοι.

Αλλά εγώ είμαι μια λέξη μόνο.

Δε στριμώχνομαι σε πράξεις κανονιστικές
Χωρώ σε αδιάφορες στέρνες,
Σε σωρείτες, σε βάρκες με αρχαιολόγους.
Αδειάζω όπως οι ωτομοτρίς από μοναχικούς επιβάτες
Και ξαναγεμίζω με πολλά ωμέγα όπως τα τραγούδια.
Πέρασα δάση με μεθυσμένες πεταλούδες,
Τενάγη με συστρεφόμενους γυρίνους.

Μια λέξη μόνον είμαι που ζητάει τον ουρανό της.