Έχω φυλάξει σ’ ένα παλιό συρτάρι
Όλα τα οξειδωμένα, χάλκινα,
Ακατανόητα για τους ξένους, τραγούδια.

Το βραδινό "απιτιρινούϊα", αίφνης,
Που έσπαζε τον ύπνο των ανθέων,
Που άνοιγε αργά το μάτι του τράγου,
Καθώς κυνηγούσαμε στους σκοτεινούς μπαξέδες
Μαγιάτικα αερόστατα.

Στο ίδιο συρτάρι κρατώ τα λόγια
(Κέρματα μιας απέραντης ξένης κουβέντας)
Που ακούγονταν στο διπλανό δωμάτιο
Το βράδυ του θανάτου του παππού:
-Κάτω από μια μελικοκκιά....θα'ναι αλλού...

Τις παιδικές μου προσευχές,
Απλές, σαν μια χειμερινή ευδία,

Μία μετάφραση της φρυκτωρίας που διαβάζαμε
Μεσάνυχτα, στην κορυφή του βουνού:
"Κράτησε αυτό το φεγγάρι στα βλέφαρά σου"-

Αυτό ήταν το ανθισμένο μήνυμα
Ή κάτι παρόμοιο-

Ιώδες πάντως.