Καθώς
Τα αισθαντικά
Λιποθυμούσαν στα πλατανορέμματα
Αηδόνια
Ανέβαιναν τα κεκραγάρια.
Η προσευχή γινότανε θυμίαμα
Που-ως γαλαξίας-τύλιγε τ'αστέρια.
Όλα πάνω απ'τη φιδίσια
Σιωπή
Του ποταμού.
Στην κορυφή του βουνού
Μια φρυκτωρία:
Το νέο φεγγάρι.
Ανήγγειλε
Σε βερβερίτσες και προσκυνητές
Την αρχαία μιαιφονία.
(Είναι ο Κάιν με την πέτρα-
Μας εξηγούσε, παλαιότερα, η γιαγιά
Κι ας αγνοούσε
Ότι ο θόλος, ο έναστρος
Πράγματι
Φωτογράφιζε τον Καιρό).