Ζηλεύω τα αποδημητικά πουλιά που
ξαναβρίσκουν τη ρότα τους
-η μνήμη-

Ακόμη τις παλιές φωτογραφίες που
φυλάνε στις διπλωμένες άκρες τους τα
ψήγματα του κοσμικού χρόνου

Μα πιότερο ζηλεύω την
απουσία μνήμης που
μπόλιασε ο Κύριος σ’ όλα τα
κύτταρα του κορμιού σου
στην κάθε καμπύλη της ανάσας σου

Να μη σκέφτεσαι
Να μη χορταίνεις
Να μη θυμάσαι...

Καταδικάζοντάς με στην αέναη
-πλην άπιαστη- μέθεξη
της ηδονής
δίχως παρελθόν δευτερολέπτων

Υμνώντας τη Δημιουργία για την
υπέροχη αυτή ατέλεια.