Η παύση είναι λόγος, ο μη ήχος είναι λόγος. Έχει διάρκεια που προκύπτει ως χρόνος ανάμεσα στα «άλλα» ακούσματα. .Έχει ένταση, ως αποτέλεσμα αναμονής ενός ψιθύρου που δεν έρχεται. Κυρίως όμως έχει χρώμα που οι πινελιές του βάφονται στο τελείωμα και στα χρώματα της προηγούμενης φράσης και στην αρχή της επόμενης. Και βέβαια οι παύσεις, αυτή η άλλη μορφή του λόγου, έχουν περιεχόμενο. Φτάνει να διαβαστούν σωστά και κυρίως να μην θεωρηθούν ως μη-λόγος. Γιατί ΕΙΝΑΙ λόγος και μάλιστα πολλές φορές πιο λόγος από τον «άλλο», τον συμβατικό και αναγνωρισμένο, δηλαδή τη λαλιά.

Ακόμη, άλλες οι παύσεις στην επικοινωνία απ'το τηλέφωνο και άλλες αυτές που εκδηλώνονται «πρόσωπο με πρόσωπο». Στη δεύτερη περίπτωση, η παρουσία του Άλλου μειώνει τη σημασία των παύσεων γιατί τότε το υποκείμενο λειτουργεί συνολικά ως κίνηση, ως έκφραση και ως λαλιά.
Ενώ στην επικοινωνία από το τηλέφωνο ισχύουν άλλοι κανόνες και η κυριαρχία των παύσεων είναι εμφανής.

- Μ'αγαπάς;
- Πολύ.
Εδώ έχουμε μια ξεχωριστή ιδιότητα των παύσεων, ανατρεπτική
των προηγουμένων. Στην περίπτωση αυτή έχουμε μη-παύση
ως άμεση έκφραση αγάπης, η απόλυτη συνέχεια ανάμεσα σε ερώτηση και απάντηση όπου έχουν ανατραπεί όλες οι μορφές του λόγου.
Ακολουθεί παύση.