Η ηλικία των ανθρώπων δε ζυγίζεται με τα καντάρια της
ημερομηνίας γέννησης
ούτε από την ελαφρότητα
“ όπως αισθάνεται ο καθείς”

Έλα να ακουμπήσεις στο χαλάκι του
π ρ α γ μ α τ ι κ ο ύ μου χρόνου που
το μάτισα
κλωστίτσα κλωστίτσα με τις
στιγμές εκείνες τις ορθές, που λες:
Nαι, αξίζει κανείς να ζει!

Κάτι σαν τις κουρελούδες που ύφαιναν
παλιότερα οι γιαγιάδες με τα
πανάκια που δεν έλιωναν
-από χιλιοφορεμένα ρούχα-
κάτι σαν ζωντανές μνήμες που
ανασυνθέτουν το σώμα του χρόνου

Τινάζοντας τη σκόνη
ανούσιων ωρών
ανοήμονων χρόνων
ισοηλεκτρικών δευτερολέπτων

Κι ύστερα να σκεπαστείς
αφήνοντας
το χεράκι ξέσκεπο στα όνειρά σου
πάνω στο στήθος