Ο Ζενέ αντιμετώπιζε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης
για την επανάληψη των εγκληματικών του πράξεων
αλλά ο Ζαν Κοκτό –ο οποίος είχε ανακαλύψει τον Ζενέ
κι είχε κανονίσει να δημοσιευτεί το πρώτο του μυθιστόρημα
Η Παναγία των Λουλουδιών- υπέβαλε μια δήλωση που διαβάστηκε
στο δικαστήριο:
"Είναι ο Ρεμπώ, δε γίνεται να καταδικάσετε τον Ρεμπώ!"

Όμως οι έξυπνοι βλέπουν νοήματα πίσω απ’ τις λέξεις
ο δικαστής φέρθηκε έξυπνα κείνη την εποχή
προνόησε ότι θα έμενε στην ιστορία ως ένας σατράπης
που πήρε λανθασμένη απόφαση
γι’ αυτό και αθώωσε τον Ζενέ.

Ο Ζενέ φυσικά δεν ήταν αθώος/ μάλλον ήταν κάτι πέρα και πάνω
απ’ αυτό
ήταν μ ε γ α λ ο φ υ ή ς

(πρώτη η ιστορία δολοφονεί
έπειτα το συντακτικό κ τέλος
ποιητής τον ποιητή)

-Μα, άλλος τρόπος απ’ τον Λόγο δεν υπάρχει
-Υπάρχει/ η ΣΙΩΠΗ
-Καλύτερα!-


αίμα στάζει από τ’ αυτιά του ποιητή
Η Σιωπή-μαχαίρι του `κοψε τη γλώσσα-Λόγο
Και την τρώει
Τ’ αυτιά μάταια πασχίζουν ν’ ακούσουν
Τον Ζενέ

– Κι ο Ρεμπώ;

– Κλείνει τα μάτια για να γευθεί