Τώρα γιατί
βάζεις εμπόδια

Πρώτα μου δίνεις
μια θάλασσα να πλεύσω
μετά το ξύλο για τη σχεδία

κι εγώ, όπως ο καθένας
με τρεμάμενα δάχτυλα
δένω φθαρμένα σκοινιά για αρμούς
δοκιμάζω κουπιά
ονειρεύομαι ένα κατάρτι
κι ένα ελεύθερο πανί
αναπνέω αλάτι
τρώω, πίνω, κοιμάμαι κύματα

και, όπως πάω
να χαμογελάσω
μεγάλε θεατρώνη
τραβάς το σκηνικό
με το ζωγραφισμένο πέλαγο
και να `μαι πάλι

έρημη επί σκηνής