"Φοβάσαι μη σε ρίξω κάτω από το λεωφορείο;"

Τίποτα δε φοβάμαι,
το όνομα μου
με έφτιαξε,
εγώ ποτέ δε φοβάμαι,
φοβάμαι μόνο όταν
με πιάνω να αρχίζω να φοβάμαι
και όχι εσένα,
αλλά εμένα
που μέσα στο λεωφορείο,
νομίζω ξέρω ποιο λεωφορείο
έχεις διαλέξει,
μέσα έχω βρει κι έχω ξαναχάσει
τον εαυτό μου
και εσένα
και δεν έχουμε ονόματα εκεί,
αλλά καθόμαστε πλευρό με πλευρό
όπως τώρα εγώ
στο αμάξι,
και πάντα φοβάσαι πιο πολύ
τους ανθρώπους χωρίς ονόματα.

"Φοβάσαι;"

Έχω φοβηθεί στο αμάξι τώρα,
γιατί κάποιες φορές
όλοι έχουν δει το κόκκινο πράσινο
και αντιστρόφως,
καταλαβαίνεις,
κι όταν τραγουδάμε στον ρυθμό,
κι η υγρασία
πιο παχιά στα τζάμια τώρα,
κι όταν περνάμε
το διανυκτερεύον βουλκανιζατέρ
που ονόμασαν
"ηλεκτρονικός εγκέφαλος",
όλα φαίνονται όχι και τόσο πραγματικά
και η νησίδα
στη μέση της Ευελπίδων
ίσως να μην υπάρχει
κι ίσως η ηρεμία
σημαίνει τη λήξη της προσομοίωσης,
άρα ίσως
πράσινο ίσον κόκκινο
και ίσως
πράσινο ίσον οτιδήποτε
και οι άπειρες πιθανότητες
είναι πιο τρομακτικές
απ’ όταν δεν υπάρχει καμία.

"Φοβάσαι μη σε ρίξω κάτω από το λεωφορείο."

Φοβάμαι συχνά
γιατί έχω δει τους γείτονες
να ακονίζουν τα μαχαίρια τους στις 2 το βράδυ,
καταλαβαίνεις;
Έχω δει να μου χαμογελάς
με τα δόντια
τόσο κοφτερά που
χαράζουν τα χείλια
και έχω δει τους ανθρώπους να λυσσάνε
κι όταν οι άνθρωποι λυσσάνε,
το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι
να τρέξεις.
Είναι κόκκινο βέβαια πολλές φορές
και εσύ
και εγώ
δεν τρέχουμε
κι έχω ράψει πολλές πληγές
από τέτοια ατυχήματα,
νομίζω καταλαβαίνεις.

"Φοβάσαι.
Τελικά φοβάσαι."

Ναι, φοβάμαι.
Πεθαίνω από φόβο,
γιατί δεν ξέρω τι θα αντικρίσω
την επόμενη
και το άγνωστο
και οι πιθανότητες
με τρομοκρατούν
τόσο που δεν καταλαβαίνεις.
Τρέμω, ξέρεις,
γιατί ξυπνάω στην υγρασία
από τα όνειρα
αλλά καμιά φορά δεν είναι όνειρα
ή καμιά φορά δεν είναι πραγματικότητα
και μπορεί να πονάει το ίδιο,
καταλαβαίνεις.
Βάζω τα κλάματα από τον φόβο,
μόνο και μόνο
που σκέφτομαι καμιά φορά
πως μπορεί και να μην ξαναδώ
κάποιον
και πως έτσι όπως λέμε
ότι τα λέμε
δεν ξαναβρισκόμαστε ποτέ
και παρακολουθώ
το κορμί του στα δελτία
τσακισμένα
από το δυνατό χέρι.

"Και τι θα κάνεις χέστη;"

Δεν ξέρω
γιατί φοβάμαι,
και όταν το ομολογείς,
σπας,
έχω σπάσει τώρα.
Και δεν ξέρω,
γιατί με έχω ξαναχάσει μέσα σε ένα λεωφορείο
ή αμάξι
ή κρεβάτι
και τα χειρότερα όνειρα βγαίνουν
και τα καλύτερα δεν ήταν πραγματικότητα,
και τώρα φοβάμαι
και δεν έχω βγει
να χαιρετήσω κανέναν,
και δεν έχω ανοίξει την τηλεόραση,
μόνο προσπαθώ να σου γράψω από το αμάξι,
ίσως είναι η τελευταία μου φορά
που σου γράφω,
γιατί ίσως κάπου εδώ
η προσομοίωση τελειώνει
ή κάποιο χέρι
ετοιμάζεται να μας λιώσει στη μέση του δρόμου
ή κάποια πιθανότητα να μας αφοπλίσει
ή κάποιος άγνωστος να μας κοιτάξει στα μάτια και να μας ξέρει,
κι εγώ τώρα βλέπω τον φόβο ξεκάθαρα
και είναι πάνω από τον δεξί ώμο,
αιωρείται ακατάληπτος,
και δεν τολμάω να του πω
ότι ξέρω πως είναι εδώ
γιατί τώρα που είναι πάνω μου,
χωρίς διακοπή και διάλειμμα,
και αιωρείται στον χώρο,
δίπλα του αιωρούνται
και τα ποιήματα και οι λέξεις
και παλεύουν με τα δάχτυλα
και το κλειστό στέρνο,
τα σκίζουν
και το μόνο που βγαίνει από μέσα
είναι άναρθρες κραυγές και φωνήεντα όπως
το `α'
και το `ω',
σπανιότερα μονοσύλλαβα όπως
το `μη’
και το `δεν’
και αν κάποιες φορές νιώθω
πολύ δυνατός ίσως:
'σταμάτα γιατί δεν αντέχω πια'
και δεν έχω άλλες λέξεις να σου γράψω
από τον φόβο για τις πιθανότητες
και τους άγνωστους,
τα χέρια,
τα αμάξια,
τα κρεβάτια
και σε αφήνω με ένα
'ω’
σα να σου λέω `τα λέμε'
και να μην τα λέμε ποτέ ξανά
και να μην ξαναβρισκόμαστε ποτέ,
μόνο και μόνο
από φόβο.