Σε κάθε γιο που γένναγε χάριζε κι από `να ασημένιο μήλο. Του το κρεμούσε με λεπτή κλωστή απ’ το λαιμό. Κι έπειτα εξηγούσε:
Νά η φωνή σου, και νά η διαφορά μας και νά η απόσταση που μας χωρίζει, αλλά γιά στάσου λίγο εκεί, λίγο στο δέντρο αυτό ακούμπησε να σας τραβήξω μια φωτογραφία.
Νόμιζε η Γυναίκα πως αυτό εκεί το φίδι, αυτό που πάντρεψε Άντρα και πειρασμό, αυτό θα γιάνει και το σπλάχνο της.
Κι έπειτα χτύπαε την κοιλιά, άλλον γιο να μη γεννήσει. Άλλη αμαρτία να μη δει, αφού οι παλιοί ξέρουν καλά και λένε πως το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά του πάντα πέφτει.