Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από εκείνο το μακρι-
νό πρωινό που ελάχιστοι φίλοι ακολουθήσαμε βουβοί τη
σωρό σου στο Χάιγκέιτ (εγώ ακολουθούσα την πομπή
από απόσταση βαδίζοντας με διστακτικά βήματα) θυμά-
μια την παγωνιά και την ψιλή βροχή που έπεφτε μου-
σκέυοντάς μας βαθιά, βαθιά ως το κόκαλο, η ίδια η βροχή
πέφτει ακόμα και σήμερα έπειτα από τόσα και τόσα χρό-
νια καθώς στη μνήμη σου γράφω αυτές τις λέξεις της πί-
κρας και της νοσταλγίας και χύνω δάκρυα για τους σακά-
τηδες προλετάριους αυτού του κόσμου και του άλλου και
όλων των πιθανών κόσμων που ποτέ δεν έχασαν τις αλυ-
σίδες τους.