Μια τελευταία μόνο λέξη: τώρα που πέρασε πια η ζωή
μου και τελειώνει δε θα ήθελα να κρατήσω τίποτα, τί-
ποτα δε θα πάρω λοιπόν μαζί μου φεύγοντας παρά μόνο
την ανάμνηση εκείνου του μακρινού απογεύματος στην
οδό Καρταχένα, εκείνης της μιας και μοναδικής στιγμής
κατά την οποία με δάκρυα στα μάτια διασχίσαμε τους αι-
ώνες
ναι, για τη στιγμή εκείνη μιλώ που και οι δυο ψυχές μας
φλεγόμενες γυμνώθηκαν μέχρι το θάνατο και αν τα γρά-
φω τώρα όλα αυτά είναι γιατί ξέρω ότι ποτέ δε θα ξα-
ναγυρίσεις πια ούτε εσύ ούτε ό,τι μαζί σου χάθηκε και
εμένα δε μου απομένουν πια άλλες λέξεις για να μετρή-
σω τα χρόνια.