Στον αργαλειό υφαίνει συλλαβές και φθόγγους
Χρόνια την απουσία του
Σύμβολα κρυπτογραφεί της λήθης
Υπήρξε κάποτε ένας άντρας
Σε εινοσίφυλλα ακρογιάλια πλάγιαζε το κορμί του
Σε βοστρύχους στιλπνούς της νιότης

Τώρα οι κλωστές από καιρό τελειωμένες
Τις νύχτες ξηλώνει λέξεις
Φωνήεντα πλάι σε σύμφωνα
Το πρωί ξανατυλίγει το κουβάρι
Την παλίμψηστη γραφή να διατηρήσει
Μέχρι που να φανεί εκείνος

Ο άγνωστος που αιώνες πριν κοιμήθηκε μαζί του
Σʼ ένα βαθύ γαλάζιο ακρογιάλι