Με τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας
Θα μου αγόραζες εκείνη τη μικρή γκραβούρα
Μεσημέρι Κυριακής ενός Αυγούστου
Στον δρόμο των αλχημιστών
Με το χρυσάφι τους ολόκληρο στα μάτια σου
Θα με κερνούσες μια ζεστή σοκολάτα
Στο γυάλινο καφέ τού Accer Bruger
Την ώρα που μόλις άρχισε να βρέχει
Ή μια ανάμνηση ρούμι Floridita
-Κι ο Ernest δίπλα να ονειρεύεται ταξίδια της Pilar-
Μα κυρίως θα απέφευγες
Τον εφιάλτη της αγχόνης
Στον ωραίο σου λαιμό
Τον ιδρώτα που κυλά στο μέτωπό σου
Κάθε που αντικρίζεις δέντρα
Καθώς αναζητάς την ομορφιά της εξοχής
Με τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας
Θα σου εξασφάλιζες έναν ήσυχο ύπνο
Χωρίς το αίμα της πληγής μου
Να βάφει κόκκινες τις νύχτες σου