Φῶς ἀνελέητο, ἀτίθασο σκοτάδι

ποῦ πᾶς ἔτσι δαιμονικὸ

καὶ σπαράζει ἡ ἐλαιογραφία τοῦ Γκρέκο ;

Στραβά, κουτσὰ περνάει ἡ ζωή,

μία ὀμορφιὰ καταραμένη

μὲ τὸ ἁμαξάκι της σὲ ἄλλη ζωὴ πηγαίνει.

Περνάει ἡ ζωή

σὰν καταιγίδα στὸ Τολέδο

μὲ λάμψη καὶ δέος.

Στοὺς προμαχῶνες

λίγο χορταράκι μένει,

ἕνα σπασμένο λουλουδάκι,

μία ταπεινὴ πυγολαμπίδα.

Καὶ πάνω στὰ σώματα ποὺ ἔχουν λυγίσει

ἀπὸ τοῦ ἐρέβους τὴν κυριαρχία

περιφρονώντας

τὸ νοσοκομεῖο τοῦ Δὸν Χουὰν Ταβέρα,

περιγελώντας τὴν Κτίση...

Ἄνθρωπε, ἄνθρωπε

τρόπαια μὴν ψάχνεις

Ὕψωσε τὰ λάβαρα τῆς χάρης καὶ προχώρα.