Στεκόταν πάντα σκυφτή
έγερνε τους ώμους πίσω στο παρελθόν
περπατούσε γοργά και αρρενωπά
αγωνιούσε να φτάσει στον προορισμό της
αμέσως ύστερα τον επόμενο στόχο της για να βρει

αεροβαφτιζόταν κάθε που κάποιος την ερωτευόταν
την ενοχλούσε το όνομα και ο εαυτός της

έγραφε όπου έβρισκε χώρο
ίσα για να κρατήσει τις φαντασιώσεις της ζωντανές
μόνο μέσα από τα παραμύθια της ανάσαινε
έγραφε κι ύστερα παράταγε ξαλαφρωμένη τα ποιήματά της

στο σκοτάδι του λιμανιού
μάνα άσπλαχνη που δε θυμόταν ούτε των παιδιών της τα ονόματα
κι ούτε τα ανέφερε ποτέ ξανά

κάθε ποίημα είναι ένας θάνατος βαρύς κι απένθητος
έλεγε

έτρωγε το δέρμα της

δάχτυλα νύχια χέρια κλειδώσεις πλαστικές στήλη σπονδυλική διάφανη
παρατηρούσε τις τρίχες των ποδιών της
την εντυπωσίαζε η ζωή που πάντα συνεχιζόταν
σε νύχτα και σε μέρα με άνοιξη και με συννεφιά στο σκοτάδι και στον ήλιο

το σώμα της συνέχιζε να ζει
ακόμα κι όταν το βλέμμα ναρκωμένο ακίνητο για ώρες έστεκε
όταν της μιλούσες σε κοίταγε πάντα ανάμεσα στα φρύδια
μισάνοιγε το στόμα ίδια με παιδί ετών τεσσάρων

περίμενε από τους άλλους την έκπληξη που εκείνη ποτέ δεν έκανε
απόλυτα συντεταγμένη με τα τριγύρω καθεστώτα
επιθυμούσε μιαν επανάσταση κατά παραγγελία

κατείχε βιογραφικό σπουδαίο
γεμάτο καβάντζες βαριές
μα στις δουλειές της πληρωνόταν πάντα με ιδέες εναλλακτικές

κοιμόταν βαριά

καταφύγιό της ο Μορφέας
δυσκολευόταν να ξυπνήσει

μισούσε τα πρωινά και τα απογεύματα
προτιμούσε την ακινησία του σύμπαντος
κατηγορούσε τον ήλιο που πηγαινοερχόταν κάθε μέρα πάνω στα βλέφαρά της

στο δεξί της ημισφαίριο ζούσε πάντα ο πανικός
το μισό της κορμί υπέφερε αενάως από φόβο βαθύ και αυτοάνοσο

τριγυρνούσε στα ερειπωμένα νοσοκομεία της χώρας
έγλειφε τα κουταλάκια του ζελέ των ετοιμοθάνατων
τρύπωνε στις ακτινογραφίες των καρκινοπαθών
σκιά καλοήθης μέσα στων πνευμόνων το σκοτάδι
μα στο νεκροτομείο ούτε απ’ έξω να περάσει δεν τολμούσε

θαρραλέα εκεί που δε χρειαζόταν

κλεισμένη στου σπιτιού της την ανασφάλεια

όταν τα πεζοδρόμια ούρλιαζαν για βοήθεια

κατάπινε βιβλία ολόκληρα
στοίβαζε φθόγγους στις αρτηρίες της
αποθήκευε ιστορίες στις φλέβες της
ανέβαλλε πάντα την ζωσα συνθήκη για μέρες καλύτερες

τα τελευταία της χρόνια την βρήκαν πανικόβλητα ήρεμη
σε σπίτι δανεικό από της νιότης εραστή

πεντακάθαρο
απάτητο από πόδι ανθρώπινο
σιωπηλό από επιλογή
φωτεινό κατ’ ανάγκη
καταιγίδα που δεν ξέσπασε ποτέ
βροχή όξινη που δεν άγγιξε ποτέ κανέναν
τυφώνας εντός τειχών τεσσάρων που δεν έφερε ποτέ καταστροφή
ποτάμι αυτόχειρας που βούτηξε μέσα στο μπετόν

έμενε ακίνητη για ώρες κοιτώντας τα σύννεφα να αγκαλιάζουν τα βουνά
έτρωγε πάντα το κορμί της
ο φάρυγγάς της κλειστός από χρόνια
οι κλειδώσεις της πληγωμένες πια από τη μάταιη εντός των τειχών αεικινησία
κάποια μέρα φλέβες και αρτηρίες δεν άντεξαν
ήταν μεσημέρι
ο ήλιος επιτέθηκε στα μαλλιά της για μια τελευταία φορά
το σώμα της άνοιξε στα δύο
ξεχύθηκαν από μέσα του όλα της τα όνειρα
απλώθηκαν στον ουρανό
έψαξαν με απελπισία ανθρώπους να γαντζωθούν απάνω τους
για να πάρουν κάποτε μορφή

κι εκείνη έμεινε ξαφνικά ολομόναχη

ασπατάλητη
απούσα
απαρηγόρητη
αδιάτρητη

άδειασε το μέσα της μεμιάς
τα όνειρα οι φωνές οι ιστορίες οι άνθρωποι το φως
για τη μακρινή αλήθεια ταξίδεψαν
αφήνοντας πίσω τους ένα κορίτσι ακροβάτη
περιπατήτρια του ονείρου και άψυχο επισκέπτη της ζωής
μαχήτρια δειλή και ολόγραμμα δροσιάς σε μέρες πύρινες

τη μέρα εκείνη σηκώθηκε από την πολυκαιρισμένη πολυθρόνα
έλουσε τα μαλλιά της και τυλίχτηκε ως τα νύχια με κουβέρτα μάλλινη
αφουγκραζόταν τα αδειασμένα σωθικά της να θρηνούν
και ονειρευόταν πια το μόνο της ζωής της όνειρο
το θάνατο που ίδιος λυτρωτής
από τα όνειρά της μια για πάντα θα την ελευθέρωνε.