Τις Κυριακές των αποχωρισμών
τις διπλώνω σαν χάρτινες βαρκούλες,
ξαπλώνω στο χαλί, τις ναυπηγώ και θυμάμαι..
πως υπάρχει μια ιστορία που δε σου είπα,
και πολλά που δε σου έδωσα,
γιατί ο χρόνος έπαψε όταν σε είδα ολοκάθαρα,
γιατί ήσουν ζεστός και βρήκα θαλπωρή,
γιατί ήσουν δυνατός και βρήκα καταφύγιο,
γιατί ταξίδεψα στον γιγάντιο ανατολικό του κορμού σου,
κι έλαμψες στο έρεβος της καρδιάς μου,

γιατί υπάρχουν σημεία πάνω σου που άγγιξα
και πτυχές που χάιδεψα,
η γλώσσα μου πέρασε από εκεί που διπλώνει το δέρμα σου,
το κορμί μου σήκωσε το δικό σου,
η ανάσα μου πνίγηκε στο στήθος σου,
και το κεφάλι σου ξεκουράστηκε στο δικό μου
και γελάσαμε ανάμεσα σε βογγητά
και αναστενάξαμε πάνω στη χαρά
γιατί δε δοκιμάσαμε τα όρια μα τα ξεπεράσαμε,
κι εξισώσαμε τον έρωτα με την ύπαρξη,
κι εγώ δεν πρόλαβα να σου πω μια ιστορία
γιατί πάνω στο σώμα μου έγραψες τη δική σου...