Ο χρόνος παίζει το δικό του το παιχνίδι
κι εγώ που μπήκα στ’ αναλώσιμα τα είδη
κοιτάζω γύρω μου και τ’ όνειρο σκουπίδι
κι η νύχτα έχει το δικό της αντικλείδι.

Τελειώνει ο εικοστός αιώνας, μας τελειώνει.
Κι εγώ φοβάμαι το επόμενο το βήμα
και νιώθω μόνος και μετέωρος σαν θύμα.

Αλλάζουν πρόσωπα και καθεστώτα,
ο κόσμος έγινε μια φάλτσα νότα.
Τρομάζω στα καινούργια γεγονότα
κι εσύ δεν είσαι η αγάπη μου σαν πρώτα.

Τελειώνει ο εικοστός αιώνας, μας τελειώνει.
Κι εγώ φοβάμαι το επόμενο το βήμα
και νιώθω μόνος και μετέωρος σαν θύμα.