Απόβραδο. Λιμάνι.
Ομίχλη σα χιόνι λευκή.
Μαύρα αμίλητα νερά.
Πρόσωπα σκυφτά. Γκρίζα.
Μέλη σκουριασμένα.
Κι εύθραυστα.
Κυρίως εύθραυστα.

Βαραίνει στη ράχη τους ο χρόνος
αόρατη σκιά από το πρώτο φως
στης μήτρας την εξώπορτα βαραίνει.

Πόθοι εράσμιοι σκοτεινοί
κοχλάζουνε ακόμη
σε ρημαγμένης θάλασσας τη μέση
καράβια με αναμμένα φώτα
στο χείλος του βυθού ν’ αγκομαχούν.

Την πλάτη στρέφουν στο ναυάγιο.

Και η σιωπή τους
μαχαιριά την όμορφη
βαθιά θα χαρακώνει νύχτα. 

Β. ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΙΜΑ

Μέσα σου είναι
δεν κείτονται στο χώμα
οι νεκροί μιλούν