Ως που να γεράσεις
άστρα κι γαλαξίες έγιναν
τα λυμένα σου μαλλιά
γέμισαν από ταλαιπωρία
κούραση κι αχαριστία
τα πελώρια κατάμαυρα μάτια
και σε ποδοπάτησε ανελέητα
η πίκρα και η ερημιά
και γέρασες πριν την ώρα σου.

Τυλιγμένη ένα μαύρο φόρεμά
σε θυμάμαι με σφραγισμένα χείλη
να μη λες κουβέντα για κανένα και τίποτα
αλλά ν’ ανοίγεις διάπλατα την αγκαλιά
σαν να προσεύχεσαι γονατιστή
στο εικονοστάσι με τα κάτασπρα
στέφανα του γάμου σου
ένα πανί αλέκιαστο απ΄τα χρόνια.

Μηδέν χρώμα κανένα καλοκαίρι
μισή καρδιά μισή βροχή άδειος τόπος
κι άπειρο φως ν’ ακτινοβολεί
φως θεραπευτικό,
φως πέρα από κάθε τρυφερότητα
να φωτίζει την παγωνιά
(τα γύρω και τα πάντα)
αγύμναστη κι απροετοίμαστη
να βαστάξεις τέτοιο βαρύ φορτίο
ποιανού άραγε αμαρτίες εξαργύρωσες
με τόσους αιώνες υπομονής;

Λίγα σκαλιά να σε χωρίζουν
απ’ το σωστό και απ’ το λάθος
και στο υπόγειο κρυμμένα ονόματα
μυστικά πληγές να ματώνουν
κρυμμένοι εφιάλτες αγκαλιά
με οδυρόμενα μητρώα σπλάγχνα
να ενσαρκώνονται
οι πεθαμένες σου αγάπες
σε μια κατάξερη έρημο
από ευχές και κατάρες.

Δε χορταίνω να σε θυμάμαι
στην πιο φωτεινή σου διάσταση
έτσι όπως μου φανερώθηκε
στα μάτια σου το αγαθό και το ανεξίκακο
εκεί όπου η ζωή και η ελπίδα
έγιναν ακίνητη ψυχή που δεν
παραδίδεται και τραυλίζει από αγάπη.

Μνήσθητί μου, ρε μάνα.

Πώς τα κατάφερες αθόρυβα
να πεθάνεις και ν’ αναστηθείς
χίλιες φορές
κι από απλό πλάσμα της φαντασίας μου
να γίνεις στο μυαλό μου αληθινό σύμβολο
ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους;