Είχα ένα περιλαίμιο
να το δέσω σε φίλο πιστό
-έναν σκύλο που θα τον έλεγαν Μαξ-
μα δεν είχα ποτέ μου τετράποδο
δεν ισορροπούσα στα δυο μου πόδια
πώς να προσθέσω άλλα τέσσερα

το έδεσα πάνω της
με συνόδευε πρόθυμα σε κάθε μου βήμα
λίγο παράμερα σε ρυθμό προσοχής
μέχρι που άρχισε να καταλαμβάνει τον χώρο μου
και έγινε εγώ

τώρα φοράει το δέρμα μου
ξαπλώνει μαζί μου στο κρεβάτι
εγκαθίσταται τις νύχτες στο ταβάνι
με ένα θήτα κεφαλαίο
που απειλεί να με συνθλίψει

το οικόσιτο ζωο μου
η θλίψη