Κορίτσια στον δρόμο με τις ιτιές,
με τα δειλινά τα δακρυσμένα στο βλέμμα,
με την αγκάλη γεμάτη μοναξιά.
Αγάπες ξεχασμένες
γερνούν στα στασίδια της νύχτας,
χρόνια πολλά περιμένουν
κάποιο νέο απ’ τα περασμένα φθινόπωρα.
Μάταια όμως.
Κιτρινισμένες φυλλάδες η μοναδική τους συντροφιά
και γράμματα αγάπης πονεμένα.
Κάποιες μέρες δε φτάσανε ποτέ,
κάποιες άνοιξες ψυχορραγούν ακόμα.
Τα ρολόγια στον τοίχο με τις μεγάλες σιωπές
σταματημένα όλα.
Μετέωρες οι ψυχές τους.
Ξέχασαν τα μαντήλια τους οι κοπέλες
που χάθηκαν πίσω από τους ίσκιους.
Χρόνια τις γυρεύουν οι αγαπημένοι τους
στις φωτογραφίες τις ξεθωριασμένες.
Και η νιότη, λαβωματιά ανοιχτή
και οι μέρες να μη λησμονούν.
Τα όνειρα αμίλητα στον κήπο με τις τριανταφυλλιές,
τα κορίτσια ακόμη με τα φορέματα της πρώτης χαράς.
Πονούν οι νύχτες απ’ τα τραγούδια τους,
γερνάει ο χρόνος,
χειμώνιασε ο καιρός.
Είναι αργά, πολύ αργά για τη λήθη
και η μνήμη θολή στην ερημιά.