Ποτέ δε χτυπήσαμε την πόρτα της μοίρας. Δε θελήσαμε
να υποταχθούμε. Ελεύθεροι στις μεταξένιες μέρες αγγί-
ζουμε τον ήλιο που ξεδιψάει απ’ τα ρυάκια και τις λίμνες.
Ελεύθεροι κάτω απ’ τα ψηλά έλατα, τα βουνά ανηφορίζουν
αγέρωχα.
Κι ο τοίχος ο αμετακίνητος της μοίρας, δύο βήματα απ'
την κάμαρή μας. Λευκή κάμαρη γεμάτη αέρηδες και κρυ-
στάλλινα καλντερίμια. Περπατάμε στα μονοπάτια της
άνοιξης, με μια παρέα γλάρων για συντροφιά. Κάτασπρα
ασβεστωμένα δρομάκια ανηφορίζουν για το εκκλησάκι της
λευκής συνείδησης. Μια καμπάνα χτυπά τις ώρες μας. Ο
ερχομός του επόμενου χειμώνα μάς μεστώνει.
Τόσα καλοκαίρια κι άνοιξες, τόσοι χειμώνες κι εμείς
στον ίδιο τόπο, λίγο πιο γερασμένοι αλλά πάντα ίδιοι. Ν'
αναρωτιόμαστε για την ύπαρξή μας, ένα περίεργο παρόν,
ακατάλυτο, άχρονο, δυνατό. Στις χούφτες μας λίγο χώμα κι
αθανασία, στο στήθος μας φως κι άγρια πουλιά.
Κι η μοίρα ανίσχυρη, θλιβερή κι ανίκανη, ένα ψεύτικο
κατασκεύασμα, μια παλιά φοβέρα, ένας χάρτινος πύργος.
Την αγγίζουμε, την ψηλαφούμε. Βαδίζουμε στα σοκάκια
της. Τα δωμάτιά της ερμητικά κλειστά, απειλητικά. Αδειανά
όμως. Με φοβέρες κι υποψίες μιας τιμωρίας ανύπαρκτης.
Ξεκλειδώνουμε το άγνωστο και βλέπουμε τους χάρτινους
πύργους του. Μια πλάνη, ένας ψεύτης κοκκινολαίμης, ένα
τίποτα. Ζήσαμε με το τίποτα τόσα χρόνια, με την απειλή
του.
Ένας γυμνός Άδης υποχωρεί μπροστά στο φως. Γυρο-
φέρνουμε στα λιμάνια της ψυχής μας. Τόσος φόβος, τόσο
ψέμα. Μια μοίρα ψεύτρα και το άγνωστο να μας καταδυ-
ναστεύει. Παραμερίζουμε την πλάνη. Ένα απαλό φύσημα
τόλμης χρειαζόμαστε μόνο κι ο χάρτινος πύργος θα γκρε-
μιστεί. Γύρω μας απεραντοσύνη. Στη χούφτα μας χώμα κι
άγρια πουλιά. Φτερουγίζουν ελεύθερα για τις χώρες του
ορίζοντα.