Ήσουν κι εσύ ένας απ’ όλους.
Χωρίς αισθήματα. Νεκρός.
Σαν άγαλμα.

Πέτρα λίγο πιο σμιλευμένη
στην κορυφή απ’ το σωρό.
Απ’ των άνεμων τις ριπές πελεκημένο
το σχήμα είχες πάρει του έρωτα.

Το δάκρυ της βροχής είχες ντυθεί
και τη φωτιά του ήλιου.

Κάτω από το ένδυμα σου
η όψη του κενού.
Μες στην καρδιά του μάρμαρου
το κρύο του θανάτου.

Ήσουν κι εσύ, λοιπόν, ένας απ’ όλους.
Και άψυχος. Σαν άγαλμα.