Τα μεσάνυχτα -συνήθως μεσάνυχτα-
που διάττοντα ποιήματα λυμαίνονται τον ύπνο σου
η γυναίκα μες στα μαύρα κατεβαίνει απ’ το κάδρο της
πρόχειρα κάπου ακουμπά τα λουλούδια
που όλη μέρα ασάλευτα διχοτομούσαν τις παλάμες της
ή εξαγοράζει με αυτά
τη σιωπή γειτονικών θαλασσογραφιών.

Λύνει τους επιδέσμους από τα παράθυρα
κι ακροπατώντας
με επιθέματα μέντας και γάζες
πλησιάζει το κρεβάτι σου.

Το ξέρει άλλωστε καλά:
τόσοι πόλεμοι άδοξοι, τόσες μάχες χαμένες
ξέρει καλά μετά τι απομένει…

Ένας στρατός νικημένος
από την εύφλεκτη αφή
κι εγκαύματα που διανυκτερεύουν
κάτω από τα σκεπάσματα.