Σπασμένα γυαλιά καρφωμένα στο σώμα μου
τρυπάνε τη ραχιτική ζωή μου.
Γωνίτσες αιχμηρές οι παγοκρύσταλλοι
κι αυτοί που μ’ αγκαλιάζουν
γίνονται ηλιοβασίλεμα
πηδούν φωτιές του Αϊ-Γιαννιού
και παίζουν την τυφλόμυγα
με ένα πόδι ξύλινο.

Εκείνος βέβαια προτίμησε τη στάχτη.
Χόρεψε στα υπόγεια
ένα ταγκό με πάθος
κι έδωσε μία και έλιωσε
με το αναπηρικό καρότσι
τη μορφή του.

Μια μάσκα ράβει έκτοτε
με αποκόμματα από εφημερίδες
φωτογραφίες μεταπολεμικές
και τα τραγούδια του Άριελ.

Όσο για μένα
τις νύχτες λαμπυρίζω
και καμπουριάζω το πρωί.
Φυτρώνουν τότε επάνω μου
τάφοι χορταριασμένοι
μικροί ναοί που δε μυρίζουνε λιβάνι
μα ανάβουν τα καντήλια τους
για τον Θεό του φόβου
που εφημερεύει κι αγρυπνά
και τους δικούς μου επί πίνακι γυρεύει.